Το φαγητό έχει μετατραπεί σε καθημερινή πηγή άγχους και έντασης για μένα και το παιδί. Δεν αντέχω άλλο!
Σκηνές όπου το παιδί αρνείται να φάει, ζητά επίμονα συγκεκριμένες τροφές ή δημιουργεί ακόμη και ένταση με ξεσπάσματα και φωνές, είναι σίγουρα κάτι που όλοι οι γονείς λίγο ή πολύ έχουμε βιώσει. Όταν όμως αυτό γίνεται σχεδόν σε καθημερινή βάση τότε μετατρέπεται σε πραγματικό μαρτύριο για τους γονείς ή όποιον άλλο είναι υπεύθυνος για τη διατροφή του παιδιού. Ένα μαρτύριο το οποίο οδηγεί στην εξουθένωση τους ενήλικες αλλά και τα παιδιά και επιβαρύνει το κλίμα ηρεμίας και αρμονίας που είναι απαραίτητο για την ύπαρξη υγιών σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας.
Τι θα μπορούσε να γίνει για βελτιωθεί η κατάσταση; Πιο κάτω ακολουθούν μερικές εισηγήσεις:
- Τα παιδιά θα φάνε τροφές στις οποίες έχουν πρόσβαση. Γι’ αυτό φροντίστε να υπάρχουν στο σπίτι και στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μόνο τροφές που εσείς θέλετε να συμπεριλαμβάνονται στη διατροφή τους. Αν δεν υπάρχουν για παράδειγμα γλυκά στο σπίτι και δεν τους αγοράσει κανείς τότε απλά δε θα φάνε γλυκά εκτός κι αν κάποιος τους κεράσει. Κάτι που σίγουρα δε γίνεται συχνά.
- Γίνεται εσείς το πρότυπο διατροφής που θέλετε για τα παιδιά σας. Ένα παιδί που βλέπει τους γονείς του να τρώνε φρούτα και λαχανικά, σίγουρα κάποια στιγμή θα ζητήσει να τα δοκιμάσει ενώ όσο κι αν ζητούμε από το παιδί να αποφεύγει κάποιες τροφές, δεν το πείθουμε από τη στιγμή που μας βλέπει να τις καταναλώνουμε εμείς.
- Μην απογοητεύεστε εύκολα. Ένα παιδί πρέπει να δοκιμάσει τουλάχιστο 10-15 φορές ένα τρόφιμο πριν το αποδεχτεί και το εντάξει στη διατροφή του.
- Εμπλέξετε το παιδί στη διαδικασία παρασκευής του φαγητού. Το παιδί έχει περισσότερες πιθανότητες να φάει κάτι που το ίδιο έχει φτιάξει.
- Εμπλέξετε το παιδί στο σχεδιασμό και προγραμματισμό του εβδομαδιαίου προγράμματος διατροφής της οικογένειας. Μπορείτε να του ζητήσετε να σας ετοιμάσει μια λίστα με τα αγαπημένα του φαγητά όπως και των υπόλοιπων μελών της οικογένειας και να ετοιμάσετε μαζί το μενού της εβδομάδας συμπεριλαμβάνοντας αγαπημένα φαγητά όλων των μελών της οικογένειας. Μόνο που ένα φαγητό που είναι αγαπημένο για κάποιον μπορεί να μην είναι για τον άλλο. Έτσι θα αντιληφθεί ότι σε μια οικογένεια όλοι κάνουν υποχωρήσεις.
- Το πρόγραμμα μπορεί να αναρτηθεί στην κουζίνα έτσι ώστε να ξέρει από πριν τι θα φάει κάθε μέρα ώστε να αποφεύγονται συζητήσεις και ξεσπάσματα την ώρα του φαγητού.
- Δοκιμάστε πολλούς και διαφορετικούς τρόπους παρασκευής ενός φαγητού. Για παράδειγμα μπορούμε να δοκιμάσουμε πολλές διαφορετικές συνταγές για ένα όσπριο μέχρι να βρούμε κάποια που να αρέσει ή να είναι τουλάχιστον υποφερτή στο παιδί.
- Το κήρυγμα δε βοηθά. Τα παιδιά μαθαίνουν περισσότερο από αυτά που βλέπουν και λιγότερο από αυτά που ακούνε. Ακόμη και εμείς οι ενήλικες πόσες φορές επιμένουμε σε συνήθειες που ξέρουμε ότι είναι βλαβερές;
- Μην είστε ακραίοι στους κανόνες. Δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε πλήρως συγκεκριμένες τροφές στα παιδιά. Όλα είναι εντάξει να τα τρώμε, ακόμη και ανθυγιεινές τροφές φτάνει να γίνεται με μέτρο. Οι απόλυτες απαγορεύσεις απλά θα δημιουργήσουν ενοχές στο παιδί όταν καταναλώσει ένα τρόφιμο που οι γονείς το απαγορεύουν, αφού θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα μπορούμε να ελέγξουμε πλήρως τη διατροφή του.
- Η επιβολή φέρνει αντίδραση. Το ίδιο ισχύει και στη διατροφή. Τροφές οι οποίες τους επιβάλλεται με το ζόρι να τις τρώνε κάποια στιγμή θα τις απορρίψουν ενώ τροφές που τους επιβάλλεται ο αποκλεισμός τους φαίνονται σαν βραβείο στα μάτια των παιδιών.
- Το φαγητό δεν είναι βραβείο και δεν είναι καλό να χρησιμοποιείται σαν τέτοιο. Αν χρησιμοποιούμε ως επιβράβευση συγκεκριμένες τροφές, τότες αυτές οι τροφές φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη αξία στα μάτια των παιδιών σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες. Μόνο που συνήθως οι τροφές που χρησιμοποιούμε σαν βραβείο είναι ανθυγιεινές.
- Μην υποκύψετε στις παράλογες απαιτήσεις και τα ξεσπάσματα του αλλιώς του μαθαίνετε ότι αυτός είναι ένας επιτυχημένος τρόπος για να παίρνει ότι θέλει.
- Μπορείτε πάντα να εμπλακείτε σε διάλογο και να αναθεωρήσετε από κοινού τους κανόνες και το πρόγραμμα διατροφής του παιδιού σε ένα κλίμα αμοιβαίας κατανόησης και σεβασμού όταν η ηλικία του παιδιού το επιτρέπει και όταν όλοι θα είναι ήρεμοι.